Integracja sensoryczna

Nie jest żadną tajemnicą, że człowiek codziennie jest otaczany różnymi bodźcami. Każdego dnia mamy styczność z przedmiotami, które widzimy, czujemy, a nawet słyszymy. Wszelkie interakcje, jakie podejmujemy z konkretnymi elementami wymagają od nas zaangażowania ze strony układu sensorycznego, a prościej rzecz ujmując, ze strony zmysłów. Integrację sensoryczną można więc rozumieć jako zdolność do rozumienia i porządkowania bodźców oraz informacji dostarczanych z otoczenia i z własnego ciała poprzez zmysły.

Właściwa sensoryka dziecka pozwala mu na odpowiednie poznawanie świata oraz na nadawanie sensu docierającym do niego bodźcom. Zdarza się, że dzieci borykają się z zaburzeniami integracji sensorycznej. Wynika to z jednej strony z nadwrażliwości na odbierane bodźce, a z drugiej strony ze zbyt małej wrażliwości na bodźce. Nadwrażliwość na bodźce to chociażby unikanie bliskości i dotyku, a także złe reagowanie na głośną muzykę lub pracujące urządzenie w domu. Ze zbyt małą wrażliwością na bodźce mamy do czynienia wówczas, gdy dziecko nie czuje, że się skaleczyło lub gdy pisząc w zeszycie bardzo mocno dociska długopis do kartki. Gdy tylko zaobserwujemy u swojego dziecka któreś z tych niepokojących objawów, warto skonsultować problem ze specjalistą i zastosować terapię SI.

Nie każdy o tym wie, ale problemy sensoryczne można stopniowo eliminować. Warto w tym miejscu opisać terapię SI. W większości przypadków jest ona przeprowadzana w formie zabawy, co oznacza, że dzieci nawet nie odczuwają, że są poddawane jakiejkolwiek terapii. Podczas zajęć wykorzystuje się chociażby huśtanie w hamakach, balansowanie w celu zachowania równowagi, zabawy z piłką, a także nazywanie odczuwanych doznań (szorstkość, ostrość czy też śliskość trzymanych przedmiotów). Dzięki prowadzonej terapii dzieci w lepszy sposób rozumieją otaczający ich świat, co pomaga im w codziennym funkcjonowaniu nie tylko w domu, ale oprócz tego również w szkole czy wśród rówieśników.